Distikstofoxide of lachgas (N2O) komt onder andere vrij uit de bodem bij bemesting. In Vlaanderen wordt 4% van de broeikasgasuitstoot veroorzaakt door lachgas. De landbouw is verantwoordelijk voor 58% van de lachgasuitstoot in Vlaanderen. De bijdrage van lachgas aan het broeikaseffect in de landbouw is 27%.
Koolstofdioxide (CO2) wordt uitgestoten door de afbraak van organische stoffen uit vegetatie en bodems, en door het verbranden van fossiele brandstoffen. In Vlaanderen is meer dan 85% van de CO2-uitstoot een direct gevolg van energiegebruik. De landbouw is verantwoordelijk voor ongeveer 3% van de CO2-uitstoot in Vlaanderen. De bijdrage van koolstofdioxide aan het broeikaseffect in de landbouw is 22%.
Naast de koolstofvoetafdruk heeft ook de waterconsumptie een impact op hoe duurzaam een voedingsmiddel is. Vooral het waterverbruik per kilogram vlees is van groot belang: dit bevat het totale volume aan water dat gebruikt wordt om een product te ontwikkelen.
Vaak wordt gezegd dat 15.000 liter water nodig is per kilogram rundvlees. Deze cijfers zijn echter gebaseerd op de internationale gemiddelden: het is noodzakelijk om het waterverbruik per kilogram vlees in Vlaanderen te bekijken. In China gebruiken ze bijvoorbeeld dubbel zoveel water om veevoeder te telen als in België. Bovendien zit in dit cijfer ook zogenaamd groen water vervat. Dat is regenwater dat opgenomen wordt door planten en nadien door verdamping opnieuw in de atmosfeer terechtkomt. Dit proces zou ook plaatsvinden ongeacht veeteeltactiviteiten.
De watervoetafdruk is de optelsom van drie soorten water.
Groen water: al het regenwater dat een plant verbruikt om te groeien. Dit water, dat nodig is om voeding voor dieren te produceren, wordt ook mee in rekening gebracht voor het waterverbruik van vleesproductie. In Vlaanderen heeft groen water het grootste aandeel in de productie (90%). Het leeuwendeel van het water dat door de vleessector in Vlaanderen wordt verbruikt, is dus regenwater. Een groot deel van dat groene water dringt bovendien in de bodem, en voedt op die manier het grondwater.
Blauw water is dan weer het water dat uit de grond opgepompt wordt of aan de oppervlakte ontgonnen wordt. Ook deze groep water wordt geconsumeerd tijdens de levenscyclus. Het dient bijvoorbeeld als drinkwater voor de dieren en als schoonmaakwater voor de stallen.
De laatste groep is grijs water: dit is een virtuele hoeveelheid water die iets zegt over de impact op de waterkwaliteit tijdens de levenscyclus. Elke vorm van vervuiling met een impact op de waterkwaliteit (bestrijdingsmiddelen, mest, ammoniak…) wordt hierbij in rekening gebracht. Al het water dat nodig is om de concentratie van de vervuiling tot een aanvaardbaar niveau te verdunnen wordt hierbij opgeteld.
Wereldwijd is 26% van de landbouwgrond niet geschikt om aan akkerbouw, groente- of fruitteelt te doen. Ook in Vlaanderen is dit het geval. Dit aandeel van de grond is dus grasland. Herkauwers zoals koeien, geiten en schapen kunnen deze gronden, die anders niet te benutten zijn, opwaarderen doordat ze gras kunnen omzetten in melk en vlees. Bovendien is de waarde van deze graslanden als opslagplaats voor CO2 erg hoog.
Ook om die reden is het belangrijk om de gronden als grasland te bewaren. De opslag van koolstofdioxide in graslanden en akkerlanden wordt momenteel echter onvoldoende verrekend in de klimaatboekhouding van de landbouwsector.
Daarnaast worden ook suikerbietenpulp uit de Vlaamse suikerindustrie en reststromen van de aardappelindustrie en de bierproductie gerecycleerd als voedergrondstoffen. In België is meer dan de helft van de grondstoffen voor mengvoeders een nevenproduct uit de voedingsindustrie of uit de biobrandstofsector. Aangezien deze grondstoffen ongeschikt zijn om bij menselijke consumptie in voldoende eiwitten te voorzien, zouden deze reststromen bij een volledig plantaardig eetpatroon onbenut blijven. Zodoende zou meer landbouwgrond nodig zijn om voldoende voedsel te produceren.